Jú og það gerðum við og náðum upp á Skjaldbreið (Mount Broadshield) en þar var skyggni ekki neitt
því miður, það hefði ekki verið amalegt að horfa yfir allt nágrennið úr 1.048 metra hæð! Festum okkur hér og þar eins og lög gera ráð fyrir, það er að segja þunglamalegu 4-runnerarnir þrír en litla Súkkan dró okkur upp hvað eftir annað (enda tonni léttari). Þegar við komum niður var farið að rökkva og við fylgdum þarna einhverjum slóða sem samkvæmt GPS-tækinu átti að leiða okkur inn á veg til byggða. Náðum ekki inn á track sem var í GPS-tækinu vegna snjóleysis (stórgrýtt og leiðindi) þannig að við létum slóðann duga. Sífellt varð dimmara og dimmara og bensínbyrgðirnar minnkuðu ískyggilega og aldrei sáum við neinn veg...
Undir miðnætti sáum við fram á að við færum ekki lengra vegna þess að slóðinn sem við vorum á endaði ofan í vatni!!!!
Og ekkert sáum við nema stjörnurnar og norðurljósin þannig að það eina sem hægt var í stöðunni var að fara til baka á stað þar sem fullt GSM-samband var og hringja í vini og vandamenn og láta vita af okkur. Sem betur fer var litli píp ekki með; í góðum fíling hjá ömmu og afa.
Við vorum semsagt nánast bensínlaus og villt... vorum ekki með það á hreinu hvar við vorum þó við hefðum óljósan grun um það. Pípið hringdi í flubbamáginn og sagði þessa fleygu setningu; “Heyrðu ef ég gef þér upp svona tölur... geturðu þá sagt mér hvar við erum?”. Og jú hann gat sagt okkur það og þá fengum við að vita að við vorum örfáa kílómetra hjá Þingvöllum og hinum megin við vatnið var Kaldadalsvegurinn. Vegna myrkurs og bensínleysis ákváðum við að leggja okkur þarna fram að birtingu (u.þ.b. 4 tíma) þar sem það hafði ekkert upp á sig að reyna neitt í myrkrinu. Elsta píp og flubbinn ætluðu svo að koma á móti okkur í birtingu með bensín.
Nóttin var köld en við erum jú orðin svo útivistarvön að að sjálfsögðu voru svefnpokarnir með og nóg var af mat þannig að okkur skorti ekki neitt, nema jú áðurnefnt smáatriði; bensín! Vöknuðum um sjö og um átta-leytið sáum við björgunargengið hinu megin við vatnið og fyrst sýndist okkur að við kæmumst aldrei yfir það á bílunum (vatnið er vanalega miklu minna en vegna rigninganna og leysinganna fékk það þetta mikilmennskubrjálæði og breiddi úr sér út um allt). Dekk sprakk á Súkkunni og að auki bjuggumst við við því á hverri sekúndu að bensínið kláraðist en viti menn... allt í einu sáum við leið sem við komumst (meðfram vatninu og að hluta til í vatninu) og bjargararnir komu á móti okkur þannig að þrem mínútum eftir að við vorum að tala um að nálgast bensínið gangandi, og reyna að keyra til baka og inn á Hlöðufellsslóðann, vorum við komin með bensín á bílana og á leiðinni til byggða.
Bílarnir voru allir skítugri en allt skítugt, maður þurfti að leita að hurðaopnaranum. Það verður að segjast eins og er að þetta var afskaplega óþægileg tilfinning sem maður fékk þarna um nóttina að vita ekki hvar maður var, vera nánast bensínlaus og þurfa að sofa í köldum bílnum.
Klukkan 11 komum við svo heim eftir 26 tíma jeppaferð, almennileg ferð það. Og ef þetta var ekki hressandi veit ég ekki hvað!
Engin ummæli:
Skrifa ummæli