... komin út og hallelúja! Hallelúja hallelúja hallelúja!!!!!!!!!

Eftir ellefu ára gegndarlausa viðþolslausa bið er þriðja plata Portishead komin út. Fyrst breytti heimurinn um lit þegar "Dummy" kom út og svo breytti geimurinn um svip þegar "Portishead" kom út.

1998 kom svo "PORTISHEAD roseland nyc live" út og minnti mann á af hverju þessar breytingar á heimsmyndinni urðu.

nine-eleven hvað?

Núna um daginn kom svo út platan sem heitir einfaldlega "third" og heilögguðsmóðirogallirhennarafkomendur er biðarinnar virði. Hafði heyrt því fleygt að platan sú arna væri þyngri en fyrri verk Portishead en gjet svo svarið það, heyri ekkert nema englasöng í hverjum tóni stykkisins. Ég og Portishead hljótum að vera frá Vúlkan, slík er tengingin og hefur verið síðan 1994. Það sem gladdi mest er að á plötunni má heyra 11 ára þróun, það er ekki eins og þau hafi búið til einhvern bræðing úr fyrri meistaraverkum heldur er hún nákvæmlega eins og Portishead - 11 árum seinna.


Lýsi hér með yfir vilja mínum til að bíða til ársins 2024 eftir fjórðu plötunni. Byrjuð að hlakka til...

Fyrstu 2 lögin (jú þau eiga nöfn; 1. Silence og 2. Hunter) eru top of the pops á plötunni og líka 4. The Rip, 6. We Carry on, og 5. Plastic (nokkur trommusóló í því sem vara í 1,5 sek. hvert - snilld útaf fyrir sig) og Machine Gun nr. 8 og svo videre.....), Vel að merkja lag nr. 3 er eina lagið sem ég hef spólað yfir, er sennilega ekki í réttri tíðni fyrir mig eða árurnar okkar ná ekki alveg saman. Sum lög þarf maður bara að heyra oftar en önnur til að læra að meta og svo gæti það endað sem uppáhald seinna meir en það er önnur saga...

Húrra fyrir Portishead.
Og til að auka á gleði mína get ég kannski farið að halda með Bristol í enska því þeir eru vonandi á leiðinni upp í úrvalsdeildina. Portishead eru jú frá Bristol. Geri ráð fyrir að "Sour Times" sé félagssöngur Bristol.

Yfir og út.