Elsku afi Jens var borinn til grafar í dag. Hann dó fyrir 10 dögum síðan á alhvítum vetrardegi og við kvöddum hann í dag á fallegum vordegi. Alls ekki átti ég von á því að þurfa að kveðja afa svona snemma, kornungan manninn. Hann var 78 og hálfs eins og Óli mundi segja og manni fannst hann það hress og hraustur að hann ætti þó nokkuð eftir. En 9 dögum fyrir andlátið var hann lagður inn kominn með krabbamein í lungun. Aldrei hafði hann reykt þó hann hafi reyndar byrjað að bjóða mér í nefið um það leyti sem ég byrjaði að labba. Því miður, en um leið sem betur fer, var stríðið stutt enda ójafnt og ósanngjarnt í meira lagi. Nú hvílir hann við hlið ömmu minnar sem hann missti daginn sem þau eignuðust frumburð sinn, hann pabba minn. Þær verða meira að segja tvær sem taka á móti honum, amma Guðríður og amma Perla. Ekki amalegt það.

Hérna er lítil grein sem birtist fyrir u.þ.b. 2-3 árum í DV þar sem blaðamaðurinn rakst á hann afa á förnum vegi og akkúrat svona vil ég muna eftir honum, í bláu úlpunni sinni, með húfuna og á röltinu. Og það sem hann segir er líka lýsandi, "ussumfussumsvei" og svo prakkaralegt glott.

Hvíldu í friði elsku afi minn og takk fyrir allt.