Þó að nú sé liðið tæpt ár frá því að ég byrjaði að láta móðan mása á þessum 17-19" skjá (fer eftir hverjum og einum) hef ég aldrei minnst einu orði á viðhaldið mitt! Kannski er það vegna þess að tengdafjölskylda mín er jú um það bil 76% af lesendum síðunnar og þar af leiðandi hefur maður verið svolítið ragur við að tala beint út um svoleiðis hluti. Gæti hugsanlega komið einhverjum fjölskyldumeðlimum í uppnám.
En nú er kominn tími til að leysa frá skjóðunni og tala blygðunarlaust út um viðhaldið sem ég hitti sem sagt án undantekninga 5 daga vikunnar en þó aldrei um helgar af því að þá eyðir maður tíma með fjölskyldunni sinni! Já fjölskyldugildin ávallt í heiðri höfð. Strax í bítið á mánudögum er söknuðurinn hins vegar orðinn það mikill að eitt af fyrstu verkum dagsins er að drífa sig til viðhaldsins og þá verða heldur betur fagnaðarfundir og svo leitar maður til þess nokkrum sinnum yfir daginn til að leyfa því að gleðja sig, til þess að maður hreinlega funkeri eðlilega! Sönn ást held ég...
Alla vikuna heldur maður svo sambandinu áfram án þess að skammast sín og stundum eru hughrifin svo mögnuð að maður hefur á tilfinningunni að löggan taki mann fyrir ölvunarakstur í sendiferðunum af því að viðhaldið hefur heldur betur komið hjartslættinum af stað og maður hugsar varla heila hugsun. Í lok dagsins fer maður heim til sín og lætur eins og ekkert sé! Svo rennur upp nýr og fallegur dagur og enn er manns fyrsta verk að heilsa upp á viðhaldið!

Viðhaldið er ítalskt eins og öllum sönnum viðhöldum ber að vera og ber hið ástríðufulla nafn; IMPRESSA S90. Hér er mynd af því í sparifötunum.