Í hinu ágæta sorpriti DV í dag var viðtal við kött og eiganda hans um daginn og veginn held ég bara, og rak ég augun í að þær báðar, þ.e. kötturinn og eigandinn, báru sama ættarnafn!
Þá fór ég að spá í honum Bjarti mínum og hans nafni. Almennt séð heitir hann "bara" Bjartur þó strangt tiltekið sé hann Músarson. Mamma hans sáluga hét semsagt Mús. Einhverra hluta vegna hef á tilfinningunni að það sé alveg á hreinu að köttur með stoltið í lagi og snefil af sjálfsvirðingu geti ekki hugsað sér að vera Músarson!!!
Því hef ég í fullu samráði við Bjart og af fullri virðingu við móður hans tekið ákvörðun um að héðan í frá skal hann heita Bjartur Perill Guðmundsson. Hmmm... nema maður sleppi Guðmundsson þar sem Píp þolir kvikindið (stundum) ekki þrátt fyrir að kötturinn geri sér dælt við hann í tíma og ótíma, sem endar oft og iðulega með flugferð fyrir Bjart ofan úr rúmi eða sófa og niður á gólf. Litli Píp ber líka nafn Píps þannig að mér finnst að Bjartur megi bera mitt. Ef ég hefði fæðst með XY-litninga en ekki XX, hefði ég væntanlega hlotið nafnið Perill, allavega var það stundum notað á undirritaða á yngri árum til skemmtunar foreldranna, þannig að hér með skal Bjartur bera stælda útgáfu af því; Bjartur Perilz I!



Þess má geta að minnstu munaði að putti hefði slasast við gerð þessarar myndar.