Ræmurýni

Pípið fór út á lífið í gær, sem er ekki í frásögu færandi nema fyrir þær sakir að þegar svo stendur á trítla ég mér oft á vídeoleigu og tek þá annað hvort hámenningarlegar myndir eða girlie myndir (Ó Píp vænar myndir... ekki nógu margir byssubardagar og bílaeltingaleikir fyrir hann) til þess að kúra mig yfir. Í gær var ég semsagt í hámenningarlega gírnum og tók verðlaunamyndina The Pianist; fjallar um raunir píanóleikara í Póllandi í seinni heimstyrjöldinni sem svo óheppilega vill til að er gyðingur. Ekki nógu gott fyrir hann á þeim tíma og þeim stað eins og gefur að skilja.

Jæja allavega, þessi mynd vann Óskarsverðlaun og fékk ægilega fínt umtal og ég hef meira segja heyrt fólk mæla með þessari mynd! Þar erum við einmitt komin að kjarna málsins þar sem ég skil ekki hvernig maður getur mælt með þessari mynd við nokkur mann. Ekki svo að skilja að myndin sé ekki allra góðra gjalda verð og vel að verðlaunum komin, en ég sé mig bara ekki fyrir mér mæla með svona mynd þar sem í hverju atriði (í fyrri hlutanum allavega) er annað hvort grátandi barn eða deyjandi barn og álíka hörmungar og skepnuskapur.

Nú er nefnilega staðan þannig hjá mér persónulega að ég get varla horft á fréttirnar lengur vegna alls viðbjóðsins og skepnuskaparins í heiminum þannig að í ljósi þess átta ég mig ekki alveg á því hvað fékk mig til að taka þessa mynd. Hefði átt að vita betur þegar maður horfir á fréttir á hverjum degi með öndina í hálsinum. Samt kemur bara toppurinn á ísjakanum fram þar, nú eru til dæmis viðbjóðslegri hlutir að gerast í Súdan en mann órar fyrir.

Var samt orðin þannig á tímabili að þessar fréttir fóru inn um annað og út um hitt en svo fyrir rest fær maður bara nóg! Orkar ekki meiri viðbjóð. Og þá fer maður yfirum... eða eitthvað. Held ég láti bara duga að horfa á Cinema Paradiso eða Pretty Woman eða ekkva álíka á næsta steggjakvöldi.
Friðarsinninn hefur talað og er farinn að skrá sig í Amnesty...