Hefði verið mikið til í að vera stödd á molasykurs-ammælistónleikunum á föstudaginn síðasta, en komst ekki vegna almennrar heimakærsku og barnaknússtands með smá dashi af skírnarundirbúningi, en get þó huggað mig við sekúndurnar og mínúturnar sem má finna hér og þar á youtube, í mismunandi slæmum gæðum að vísu. Þar ber þetta skemmtilega lag einna hæst. Alltaf þótt þetta með betri sykurkubbalögum ásamt reyndar þessu hér.
Hér er svo fyrra lagið í pínulítið öðruvísi búningi og í flutningi krúttlegu smjattpattahljómsveitarinnar Dimmu. Hvernig getur hljómsveit sem heitir eftir hefðarkettinum Dimmu verið annað en krúttaraleg?!? Þeir líta meira að segja svona dúllulega út. Með svart í hávegum eins og Dimma sjálf. Æ svo fínir!
Það er greinilegt að sumir tónleikagestir af erlendu bergi brotnir fylltust þögulli lotningu yfir þessu hvíta sem hrundi af himnum ofan um helgina til heiðurs honum Kára mínum Fannari. Svona rétt eins og ég fyllist lotningu yfir bláum himni, pálmatrjám og ljósum sandi á mínum ferðalögum.
Misjafn er smekkur Manna (ekki nóg með að Manni muni ekki neitt (sbr. síðustu færslu) heldur er hann líka með misjafnan smekk...).
